“Je doet dit omdat je hart het zegt”

Wie binnenstapt bij Kesbeke Tafelzuren aan de Adolf van Nassaustraat, proeft het direct: dit is geen doorsnee productiebedrijf. Tussen de potten augurken en de Amsterdamse smuluien heerst een familiegevoel waarin iedereen meetelt. Sociaal werkgeverschap is hier geen project of beleid, het ís gewoon hoe ze het doen. “Ik heb er een hekel aan om te praten over ‘mensen met een beperking’. Dat woord vind ik zo kloterig. Bij ons werken gewoon mensen,” zegt Oos Kesbeke, directeur van het familiebedrijf.

Directeur Oos Kesbeke is in gesprek met mij, maar onderbreekt dat moeiteloos als een medewerker iets komt vragen over een stempel, een machine-afstelling of een zere voet: “Loop je nou nog steeds zo raar? Dan moet je toch echt terug naar die fysio, man!” Het is direct, warm en eerlijk. “Ik wil gewoon dat je goed loopt, snap je?”

In het gesprek met Oos wordt één ding glashelder: hij helpt mensen niet omdat het moet, maar omdat hij het logisch vindt. Of het nou Daan is – van de straat naar productieleider – of een andere medewerker, die eerst overal ‘ja’ op zei maar niets begreep. “Dan moet je daar tijd in steken. Extra uitleg geven, iemand aan tafel trekken bij de lunch, en gewoon zorgen dat diegene onderdeel wordt van het team.”

Dat vraagt soms wat extra aandacht. “Je moet dan niet denken dat je de hele dag met zo iemand bezig bent, maar je moet wél even extra checken of ‘ja’ ook echt ‘ja’ betekent. Dat is geen last, dat hoort erbij.”

Sociaal werkgeverschap is hier geen beleidsdocument, maar een tweede natuur. “Mensen hebben talenten. Die moet je zien. En als ze ergens niet passen, ligt dat niet per se aan hen, maar misschien wel aan het bedrijf.”

Bij Kesbeke werken tientallen mensen met verschillende achtergronden, verhalen en ondersteuningsbehoeften. Dat is nooit bewust zo ingericht – het groeide organisch. “We doen dit al sinds ik het bedrijf overnam, en m’n vader eigenlijk ook al. We kijken of iemand bij ons past. En dan leren we elkaar kennen.”

Een mooi voorbeeld is een medewerker die in het begin ‘gewoon mee knikte’. “Hij zei op alles ‘ja’, dus wij dachten: prima. Maar hij begreep er niks van. Dan moet je dus terug naar de basis. Eten we samen, praten we met elkaar, trekken we hem erbij. Nu gaat het goed.”
Oos doet niet aan ingewikkelde aanpassingen, wel aan aandacht. “Je moet gewoon even checken of iets goed gaat, en als dat niet zo is, geef je uitleg. Meer is het niet.”

Nog een mooi verhaal is dat van Daan. “Zes jaar geleden kwam hij hier binnen als jongen met een wajong-uitkering, die het buitenleven eigenlijk ook wel prima vond,” vertelt Oos. “Maar hij kreeg een kans. En greep die. Nu is hij productiebaas.”
Daan vertelt zelf bescheiden wat hij allemaal doet; recepturen maken, snijden, leveren aan grote klanten als Remia, maar dan vult Oos hem aan: “Hij heeft nu de verantwoordelijkheid over honderden recepten, levert aan sterrenzaken én houdt het team draaiende. Hij maakt op dit moment zelfs een bijzonder product voor De Librije. Van straat naar baas. Dat is toch prachtig?”

Oos benadrukt dat goede begeleiding, óók vanuit de gemeente, essentieel is. “Je hebt jobcoaches en jobcoaches,” zegt hij. “Een goede jobcoach kent je bedrijf, weet wat er speelt en is eerlijk. Niet ‘meelullen’, maar iemand ook zeggen waar het op staat”

Hij noemt jobcoach Aykut Alan als voorbeeld. “Aykut snapt onze cultuur. Hij duikt erin, neemt de tijd voor gesprekken. Dan komt het vanzelf goed.”

Zoon Camiel Kesbeke loopt inmiddels ook al een tijd rond op de werkvloer en neemt binnenkort het stokje over als directeur. Terwijl wij het gesprek voeren, leidt hij een groep bezoekers rond van een Zeeuwse oesterkwekerij. “Camiel denkt er net zo over. Het sociale hart zit er bij hem ook in.” En dat is geen toeval. “Het zit gewoon in de familie. In hoe we mensen zien. Hoe we met elkaar omgaan.” Dat het bedrijf ondertussen ook internationaal succes heeft, zoals onlangs bij het diner voor de NAVO-top in Den Haag en producten levert aan sterrenrestaurants? Dat is mooi meegenomen. Maar de kern blijft: iedereen hoort erbij.

Wat Oos vooral kwijt wil: “Begin er gewoon aan. Zeg een keer ja. Probeer het. Er wordt zoveel over gepraat, maar er zijn er zo weinig die het gewoon dóén.” Volgens hem hoeft het allemaal niet groots en meeslepend. “Als elke MKB’er in Amsterdam nou gewoon één iemand een kans geeft, dan zijn we er. Dan maken we echt het verschil.”

En nee, het levert je niet direct euro’s op. “Maar dat moet je ook niet willen. Je doet dit omdat je hart het zegt. Omdat mensen een kans verdienen. Omdat het je bedrijf verrijkt. En ja, soms kost het iets meer tijd. Maar het brengt ook zóveel terug.” “Het is goed dat de subsidies daarbij helpen, en als dat eenmaal loopt dan loopt het prima. Maar daar doe je het niet voor. Je doet het met je hart. In Amsterdam zitten nog 35.000 mensen in de bijstand. Als we er daarvan 3.500 aan werk willen helpen, dan fixen we dat toch gewoon?”